Zoals afgesproken belde vanmiddag de oncoloog om te vragen wat mijn beslissing is geworden. Nu is de keuze definitief. Ik ga stoppen met de chemo. Het was nog even afwachten of ik de afgelopen week wat zou herstellen van de laatste chemo, maar dit is niet het geval geweest. Ik ben volgens mij nog nooit zo ontzettend moe geweest. De beslissing was niet moeilijk.
Dus nu óp naar de volgende stap: de bestraling. Deze is ook meteen geregeld. A.s. maandag krijg ik een gesprek en een scan en de week erop (de 1e week van april) zullen de bestralingen beginnen. Ben wel heel erg benieuwd hiernaar en ik vind het wel heel erg spannend. Eind april zullen de bestralingen klaar zijn, zodat ik dan mooi kan herstellen richting de zomervakantie. Want ondertussen, door alle toestanden, heb ik een enorme behoefte om lekker op vakantie te gaan. Niets moet, alles mag, heeeerlijk!!
De komende jaren moet ik nog wel medicijnen slikken. Vorige keer kreeg ik Tamoxifen om de groei van hormonen uit de bijnieren en de hypofyse te remmen, maar deze medicijnen hadden niet gewerkt. Nu ik gestopt ben met de chemo moet ik andere medicijnen gaan nemen. Dit wordt Letrozol. Nog nooit van gehoord natuurlijk, maar het schijnt hele vervelende bijwerkingen te hebben op je gewrichten. Daar word ik niet heel vrolijk van, want mijn gewrichten vertonen al slijtage, dus daar zit ik eigenlijk niet op te wachten. Ik moet het 4 weken proberen en dan word ik gebeld om te kijken of het te handelen is. Je schijnt er ook vocht van vast te houden. Op het moment voel ik me al net een michelin-mannetje (zo zie ik er ook uit), omdat ik heel veel vocht vasthoud door de chemo, dus een beetje meer of minder maakt niet zoveel uit toch? Maar eigenlijk vind ik dat helemaal niet leuk. Mijn kleren moeten toch een beetje blijven passen als het enigszins kan. Mijn enkels zien er nu uit alsof ik 9 maanden zwanger ben, mijn buik lijkt bij tijd en wijle 6 maanden, maar dat gaat op en af en mijn ogen liggen een beetje verstopt achter opgezwollen oogleden. Accepteren is het enige wat ik kan doen denk ik....
Woensdag krijg ik de uitslag van de cardioloog. Ik verwacht niet dat er uit die onderzoeken iets bijzonders komt, maar je weet natuurlijk nooit.
En nu maar hopen dat ik die vermoeidheid snel kwijt raak. Het zonnetje is nu erg zijn best aan het doen om de lente te laten komen en ik ben er klaar voor! Kom maar op met die vitamientjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten