zaterdag 20 april 2013

Bestraling al weer bijna voorbij!

Inmiddels ben ik al behoorlijk opgeschoten met de bestraling. Ik hoef nog maar 3x. Het is me alles meegevallen. Ik zat er best wel tegenaan te hikken in het begin, maar dat was helemaal niet nodig. Ik had ook helemaal geen tijd om er bij stil te staan, omdat we moesten gaan waken bij mijn moeder. Zij lag inmiddels slecht en we besloten om te zorgen dat er steeds iemand bij haar was. Dat betekende dat ik vanuit Reusel naar Tilburg, naar mijn moeder reed, vandaaruit naar Eindhoven om te bestralen en vervolgens weer terug naar Tilburg om bij mijn moeder te zijn. Doordat de dagen op deze manier helemaal gevuld waren, had ik geen tijd om bij de bestraling stil te staan. Ik deed dat tussen de soep en de aardappeltjes door... Inmiddels is ze overleden en moest de uitvaart geregeld worden. Ook dat maakte dat ik geen tijd had om bij de gevolgen van de bestraling stil te staan. Ergens was dat goed voor mij. Er was zoveel wat geregeld moest worden, wat voorrang had. Voor mij voelde het goed om me op de uitvaart te richten. Deze is afgelopen dinsdag geweest en we hebben haar een mooi afscheid kunnen geven. Maar door de drukte is het natuurlijk onvermijdelijk dat je weerstand achteruit gaat. Er is niet altijd tijd om fatsoenlijk te eten of rust te nemen. Dat neem je op dat moment erbij, maar het komt er natuurlijk op enig moment uit. En dat is ook inderdaad gebeurd. Ik was al enige tijd aan het hoesten en daar had ik al een antibioticakuur voor gehad. Ook waren er longfoto's gemaakt, maar daar was niets op te zien. Dat hoesten werd deze week heel erg heftig. Ik hield 's-nachts het hele huis wakker. Ik moest hoesten totdat leek of ik erin stikte. Zelfs de bestraling moest steeds onderbroken worden vanwegen mijn hoestbuien. Gisteren werd me toch wel even meegegeven dat ik naar de huisarts moest, want deze hoestbuien waren niet gewoon. Aangezien ik toch een abonnement heb bij de huisarts ben ik maar meteen bij hem langs gegaan. En ja hoor, het volgende dient zich aan: astmatische bronchitis. Heb ik vaker gehad en het is nu dus weer helemaal terug. Ik heb nu medicatie meegekregen die mij helemaal plat legt. Daarom moet ik dat 's-avonds voor het slapen innemen. Ik ga dan echt helemaal knock-out. De man met de hamer is er niets bij....... Ik slaap dus weer voor het eerst sinds dagen. Alleen neem ik vanavond een kleinere dosis, want ook overdag was ik helemaal suf. Wel lekker voor een keer, maar toch niet te vaak. En nu maar hopen dat het helpt.........
En dan nog maar 3 dagen op en neer naar Eindhoven en dan is ook deze behandeling klaar. Binnenkort naar een afspraak met de oncoloog. Hij belde van de week om te informeren of mijn klachten, na het stoppen met de Letrozol, over waren. Dat is dus inderdaad het geval en ik gaf direct aan te willen stoppen. Dat had hij wel verwacht van mij zei hij, maar hij wilde er toch nog graag een keer met mij over praten. Natuurlijk vind ik dat prima, dus we zullen zien wat hij van mijn wilde plannen vindt........ Ik houd jullie op de hoogte!

zaterdag 6 april 2013

Bestraling is begonnen.

De eerste 3 bestralingen (van de 16) zijn inmiddels achter de rug. En het is me alles meegevallen. De eerste keer kreeg ik een hele uitgebreide uitleg hoe alles zou gaan. Heel erg prettig. Ik word er altijd rustig van als ik weet hoe dingen gaan. Toen alles was uitgelegd moest ik op een smal metalen bed gaan liggen. Het bed was helemaal afgesteld op mijn houding, zodat ik zo comfortabel als mogelijk is, kan liggen. Eerst werden er foto's gemaakt en vervolgens begon de bestraling. De straling komt uit een grote rond apparaat, dat eerst schuin links van mij aan de bovenkant straalt en vervolgens schuin rechts van mij aan de onderkant. Het duurt maar een paar minuten en gaat gepaard met een heel hoog gezoem. Het is eigenlijk zo gebeurd. Het aan- en uitkleden kost veel meer tijd! Ze hebben me verteld dat ik na 2 weken last zou gaan krijgen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nu al wel wat voel hoor. Na de bestraling prikt het en geeft het een zwaar gevoel. Nu, na een paar dagen, voelt het enigszins schraal. Je kunt er nog niets van zien op mijn huid, dat schijnt ook pas later te komen. Maar het valt me tot nu toe erg mee.
In mijn vorige bericht had ik geschreven over de medicatie. Dat ik Letrozol kreeg en dat dat op je gewrichten kon werken. Jeetje wat heb ik een pijn gehad. In mijn benen, voeten, handen en schouders. Zo erg dat ik op enig moment de oncoloog gebeld heb. Ik kon het niet meer volhouden, ik sliep er niet meer van. Na een gesprek is besloten dat ik voorlopig met deze medicatie ga stoppen. En ik mag weer na gaan denken. Nadenken of ik dit wel wil. Er zijn nog wel meer middelen die de groei van hormonen remmen, maar ze hebben allemaal dezelfde stoffen en bijwerkingen en die verdraag ik niet. Ook nu weer was het tussen de regels door te horen dat ik er beter mee kon stoppen. Ik mag er een aantal weken over nadenken en dan belt de oncoloog me weer terug. Ik heb wel gevraagd wat voor risico's het inhoudt als ik ermee stop. En dat is ook weer een verhoogd risico, zoals hij zei. Ik heb al een verhoogd risico, maar dat zou nu nog wat hoger worden. En toch voel ik dat ik ermee ga stoppen. Ik wil al die rotzooi in mijn lijf niet meer. Het is genoeg! En ik ga hiermee een risico aan, dat weet ik. Maar op een of andere manier durf ik dat risico wel te lopen......