Liep toch anders dan ik gehoopt had.

Ja, dat viel dus wel een beetje tegen. Ik ben in de loop van de week ontzettend verkouden geworden. Ik voelde me beroerd, kreeg koorts en begon ontzettend te hoesten. En dat was nu net niet de bedoeling in deze week waarin mijn weerstand tot een nulpunt daalde! Maar ja, daar heb ik natuurlijk niets over te zeggen, als die bacterieën of beestjes of wat het dan ook mag zijn hun gang willen gaan, dan doen ze dat gewoon en daar kan ik niets aan veranderen.
Mijn stem verdween en woensdagavond kreeg ik verhoging. En dat mag absoluut niet volgens het ziekenhuis. Maar, eigenwijs als ik ben, wilde ik toch graag even afwachten. Eigenwijs is ook wijs, zeggen ze. De volgende ochtend was de temperatuur wat gezakt, maar ik besloot om toch maar een mailtje naar de oncologisch verpleegkundige (mijn casemanager) te sturen. Ik vroeg haar of ze me wilde bellen of mailen met wat ik hieraan moest doen. Maar ik hoorde niets. Ondertussen zakte mijn temperatuur nog verder naar beneden tot normale waarden, dus ik ging er maar van uit dat het wel mee zou gaan vallen. Als mijn temperatuur weer zou stijgen, zou ik weer contact opnemen vond ik zelf. Maar mijn lijf had besloten om een mooie 37 gr. aan te houden, dus daar wilde ik graag op vertrouwen. Ondertussen was er vanuit het ziekenhuis nog steeds niet op mijn mail gereageerd, dus ik besloot dat het allemaal maar gewoon mee moest vallen. Ik was toch geen watje! Maar toen werd het vrijdagmiddag, bijna weekend. En ineens kreeg ik het letterlijk en figuurlijk benauwd. Stel nu dat het toch niet mee zou vallen? Dat het in het weekend mis zou gaan? Dat vond ik niet zo'n fijne gedachte, dus op de valreep ging ik snel nog even net voor half vijf bij de huisarts langs. Hij heeft meteen het ziekenhuis gebeld en daar kreeg ik via hem op mijn donder dat ik zelf geen contact met het ziekenhuis had opgenomen. (Had ik wel gedaan, maar dat hadden zij niet gezien) Want eigenlijk moest ik nu bloed komen prikken en als er een ontsteking geconstateerd zou worden, zou ik opgenomen worden en aan het infuus gelegd zijn. En net zoals ik een aantal weken geleden ook zei, ik heb toch echt andere plannen voor dit weekend.  Maar nu is er besloten om, zoals ze heel mooi zeggen, voor een beginnende pneumonie (longontsteking) een stevig antibioticum in te zetten en dat ik het thuis mag proberen door te komen. Er is me op het hart gedrukt om niet flink te zijn, maar als ik het op wat voor manier dan ook niet vertrouw te bellen met een speciaal telefoonnummer hiervoor. En dan moet ik direct komen, weekend of nacht maakt niet uit. Nou, zo ziek voel ik me nu ook weer niet hoor! Maar het is beter om het zekere voor het onzekere te nemen.
Als ik het weekend goed doorkom, dan moet ik maandag naar de huisarts om te kijken hoe het gaat. En als hij het dan ook niet vertrouwt, dan moet ik meteen door naar het ziekenhuis.
En toch heb ik het gevoel dat ik ook hier weer helemaal goed doorheen rol.........