Moeilijke momenten

Ja, hele moeilijke momenten de afgelopen week. Allereerst kwam de chemo behoorlijk hard binnen. De vorige keren duurde het maar een paar dagen dat ik me zo terugtrok in mezelf en merkte ik dat het dan ineens op donderdagmiddag omsloeg naar een heel wat beter gevoel. Dat gebeurde deze keer niet. Het heeft zeker tot zaterdag geduurd totdat ik weer een beetje belangstelling kreeg voor alles wat er om me heen gebeurde. Gelukkig ging dat zaterdagavond van het ene moment op het andere. Was leuk om te ervaren dat ik 's-middags nog heel erg in mezelf gekeerd in de bank zat en dat ik 's-avonds begon te zingen en voelde dat de stille week weer voorbij was (en het is nog niet eens Pasen). Het mooie van zo'n week is dat je veel meer gaat genieten op het moment dat het voorbij is. Ik heb bijvoorbeeld afgelopen maandag intens genoten van een wandelingetje in de lentezon met onze Gabber en daarna een heerlijke kop warme chocomel met slagroom. Het zijn de kleine dingen die je weer laten relativeren en het leven dan weer heel mooi een waardevol maken. Het hoeft niet groots te zijn of wat dan ook. De kleine dingen zijn belangrijk. Een sms-je van een vriendin of zomaar een leuk gesprek. Ik kan daar intens van genieten. Dat heb ik dan ook met volle teugen gedaan.
Inmiddels ben ik ook bij de cardioloog geweest voor de onderzoeken. Over 2 weken krijg ik de uitslagen. Zoals gewoonlijk zeggen ze niets bij de onderzoeken, dat mogen ze niet. Maar bij de fittest kreeg ik een heel leuk compliment mee. Ik moest fietsen en iedere minuut werd de weerstand hoger gezet. Ik was hier toch wel heel benieuwd naar omdat ik voel dat mijn lichaam niet meer zo sterk is als dat het was. En wat bleek? Een gemiddelde gezonde vrouw van mijn leeftijd, lengte en gewicht komt tot een score van 165 watt. En ik? Ik kwam, na 4 chemo's, tot een score van 160 watt! Super toch? Mijn conditie heeft dus uiteindelijk niet zo gek veel te lijden van alles wat er gebeurt. Ik werd dan ook overladen met complimenten door de verpleegkundigen. Ik liep op wolkjes naar buiten......

En dan het moeilijkste van deze week. Mijn moeder is een paar weken geleden opgenomen in het ziekenhuis omdat zij zich niet goed voelde. Gisteren hebben we gehoord dat ze een zeer agressieve vorm van kanker heeft en dat het een kwestie van weken zal zijn voordat ze gaat sterven. We hadden er al rekening mee gehouden omdat we zagen dat het heel snel achteruit ging. En wat ik zo ontzettend moeilijk vind, is dat ik niet naar haar toe kan wanneer ik dat wil. Ik moet heel erg oppassen met bacterieën en virussen en zo en ze ligt op de interne geneeskunde waar heel veel van dit soort dingen rondzweven. Er zijn maar een paar dagen in mijn 3-weekse chemo-cyclus dat ik daar mag komen. En dat vind ik heel moeilijk, want ik zou er zo graag voor haar willen zijn. Iedereen is het erover eens dat ik aan mezelf moet denken en dat ik geen ziektes op moet gaan zoeken en ik weet dat men gelijk heeft, ik moet goed voor mezelf zorgen, maar dat maakt het niet minder moeilijk.  Er wordt gekeken of ze overgebracht kan worden naar een hospice en dan is dit probleem voorbij. Ik hoop dat ze snel daar terecht kan....