En dus was ik vrijdagmiddag naar huis gegaan waarbij me door de huisarts op het hart was gedrukt dat ik, als ik het niet vertrouwde en welk tijdstip het ook was, contact op moest nemen met het ziekenhuis. Natuurlijk heb ik heel braaf gezegd dat ik dat zou doen, maar zoals ik in mijn vorige bericht al schreef: ik zou hier toch gewoon weer doorheen rollen? Dat was ik vast van plan, maar helaas heb ik geen controle in dit geheel. En ik ben een enorme controlefreak, dus soms is het moeilijk om die touwtjes los te laten, dat bleek zaterdagnacht wel. In de loop van de nacht lag ik dan weer te schudden en te klappertanden van de kou en het volgende moment dreef ik het bed uit van het zweten. En jawel mijn temperatuur ging op en neer van 37,5 naar 38,5 en weer terug. Niet heel hoog, maar toch genoeg om alarmbellen te laten rinkelen. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en werd met een keurige 36,9 wakker. Maar ja, wat doe je dan? De temperatuur is weer normaal en die antibiotica had ik nog maar net geslikt, die kon nog niet veel gedaan hebben. En dan weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik heb heel erg zitten dubben, bel ik nu wel of niet het ziekenhuis? Ik ben een keiharde voor mezelf en ik wil eigenlijk niet aan de bel trekken als het niet nodig is, maar wanneer is het nodig? Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om het zekere voor het onzekere te kiezen en het ziekenhuis te bellen. Ik moest meteen komen, met koffertje, want het zou weleens kunnen zijn dat ik mocht blijven....... Ik moest me melden op de EHBO. Daar bleek dat mijn temperatuur weer aan het stijgen was. Bloed prikken, longfoto's maken, onderzoeken, noem maar op, alles werd gedaan. Uiteindelijk bleek dat er een beginnende ontsteking zat bij mijn luchtwegen/longen. Maar omdat de ontsteking nog maar beginnend was, waren de antibiotica die ik van de huisarts had gekregen voldoende. Dus ik mocht gelukkig weer terug naar huis. Heel blij natuurlijk want in het ziekenhuis aan een infuus liggen is niet mijn favoriete bezigheid.
Toen ik naar huis mocht zei ik nog tegen de verpleegkundige dat ik het zo moeilijk vond om te beslissen wanneer ik nu wel of niet aan de bel moest trekken. En dat het nu eigenlijk helemaal niet nodig was geweest om te komen. Daar was zij het natuurlijk helemaal niet mee eens, maar ik weet wel dat ik een volgende keer het nog steeds moeilijk vind om te beslissen of ik nu wel of niet het ziekenhuis moet bellen........
Hai Liesbeth
BeantwoordenVerwijderengoed dat je gegaan bent hoor .... beter 1x "voor niets" aan de bel getrokken dan 1 x te weinig :-).
Ik had in 2011 een week voor kerst mijn port-a-cath gekregen en op 1e kerstdag zat er in de operatiewond een geelachtig oogje - ik natuurlijk in de stress....zou het ontstoken zijn? Met kerst dus naar de EHBO - 2 specialisten naar komen kijken maar er was niets aan de hand (gelukkig). Ook toen ervaren dat ze het helemaal niet erg vonden dat ik "voor niets" alarm had geslagen. Ze hebben begrip voor het feit dat je een enorm zwaar traject aan het doormaken bent zodat wat anders onschuldige lichamelijke zaken zijn nu heel anders bij je binnenkomen. Blijf ze bellen hoor als je ze nodig hebt!!
Liefs Wendie