zaterdag 22 december 2012

het is zover...... een (bijna) kaal hoofd......

Maar allereerst nog even terug naar de mondproblemen. Jeetje wat heb ik een pijn gehad; echt gehuild van de pijn. Ik kon uiteindelijk haast niet meer eten of drinken. Het enige wat ik naar binnen kreeg was koud water. Dat verzachtte de wondjes in mijn mond een beetje. Maar ja, ik moest toch wat eten! Dus naar de winkel gefietst en een heerlijk Mona-toetje, citroen kwarktaart gekocht. Als ik dat achterop mijn tong legde kon ik het zonder pijn doorslikken. Dat bood natuurlijk perspectief, dus 's-middags een warme chocomel met slagroom gemaakt. De slagroom lepelde ik op dezelfde manier naar binnen als het Mona-toetje en de chocomel liet ik afkoelen en dan kon ik het met een rietje opslurpen. Maar veel verder kwam ik niet. Dus heb ik toch maar weer contact gezocht met het ziekenhuis en ik mocht vrijdagochtend meteen komen. Daar werd me verteld dat mensen met deze problemen vaak opgenomen werden. Ik heb ze maar even duidelijk gemaakt dat ik toch echt andere plannen had dit weekend en gevraagd of ze niet een andere oplossing hadden. Nou, dat wilden ze wel proberen. Ik heb een hele apotheek aan medicijnen mee naar huis gekregen. En 's-middags ben ik bijna uit dankbaarheid op mijn blote knieƫn gegaan. Als ik alle middeltjes gebruikte, was de pijn weg....... Oh, wat was ik blij, dat kunnen jullie je natuurlijk wel voorstellen. 's-Avonds kon ik voor het eerst in die week wat eten. Het was weliswaar slappe puree, maar dat is toch beter dan niets. Ik had het intussen ook zo koud en nu kon ik het voor het eerst weer warm krijgen omdat ik iets warms in mijn maag kreeg. De pijn is nu nog niet voorbij, maar wel een heel stuk minder. Er is echt een verbetering ontstaan. Heel fijn, want op 1e kerstdag hadden wij met het gezin gepland om een kerstbrunch te gaan doen in restaurant De Buitenman. Even ben ik bang geweest dat dat niet zou lukken, maar heel stilletjes begin ik er nu toch van uit te gaan dat we er gewoon naar toe kunnen.

Maar ja, dan is het ene nog niet voorbij of het andere komt. Toen ik vrijdagmiddag heel gelukkig zat te wezen dat ik geen pijn voelde, ging ik met mijn handen door mijn haar. En ja hoor...... een hele pluk haar trok ik er zo uit. Onze oudste kwam langs en vroeg of hij ook een keer mocht trekken, en weer een hele pluk. Ik heb meteen contact opgenomen met de kapper en die heeft mij vanmiddag met de tondeuse behandeld. Ik had de tip gekregen om het niet helemaal kaal te scheren, maar er een klein laagje op te laten staan, zodat het niet gaat jeuken. Dat heeft ze gedaan (dankjewel Irma) en nu zie ik er net uit als Sinead O'Connor. Ik loop ook al heel de avond "Nothing compares to you" te zingen...... En nu kan ik mijn prachtige nieuwe mutsjes dragen. Een foto volgt later deze week. Op weg naar huis trok ik al meteen een heleboel bekijks. Mensen keken 2x om als ze mij zagen. Maar ik dacht: kijk maar, voor de 2e keer kanker en ik ben er nog steeds!

2 opmerkingen:

  1. Sterke vrouw!! Wat ben je toch een geweldig mens!

    Liefs,
    Jacqueline

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heb ik net een hele reactie getypt - is het opeens verdwenen ??? :-)
    Maar wat een verhaal - en wat een &%$!$ was die 1e tandarts !!! Gelukkig gaat het nu beter en een weekje extra rust tussen de 1e en 2e chemo is met deze dagen misschien wel fijn. Nou kan je nog wat oliebollen en appelflappen eten - dan heb je weer wat reserve voor de volgende kuur.
    Geniet van de jaarwisseling met je jongens !!!

    BeantwoordenVerwijderen